Diğerlerinden pekte farklı olmayan, bir aralık akşamıydı. Rüzgar, kalan son sararmış yaprakları da koparmak için yavaşca esiyordu. Elbette hava her zamanki gibi sigara içmeye müsaitti. Üşürüz diye saat’e bile bakmaya korkan ellerimiz. Sigara mevzu bahis olduğu zaman hiç tereddütsüz çeplerinden çıkıyor ve hızla sigaralar yakılıyordu. Hızlı yakmanın nedeni üşümek değildi. Zaten sigara bitinceye kadar ellerimiz üşüyecekti.
Sigara bir meletti ve hiçbir zaman tek başına gitmiyordu. Sohbetler oluyordu. Her sigarada farklı sohbetler. Ama birşey aynıydı o da bizler. Hayattan büyük mutluluklar istiyorduk. Nedense o hep bizi küçük mutluluklarla avutuyordu. Başkaları bizden daha başarılı oluyordu ya da biz, bizden daha başarısızları görmezden geliyorduk. Hedefler koyuyorduk ama nedense hedefe ulaşmak için herhangi bir faaliyette bulunmuyorduk. Galiba bizde helva yapmak için bütün malzemeler vardı ama nedense biz bir türlü helva yapmasını öğrenemiyorduk.
Her, “bu sefer bittik” dediğimiz işin altından kolaylıkla kalkıyorduk ve bu nedenle hayatı pek ciddiye almıyorduk galiba. Çok zorluk çekmek istediğimiz halde, nedense hiç zorluk çekmiyorduk. Ama yine de istediğimiz şeyleri elde edemiyorduk. Galiba biz çok büyük şeyler istiyotduk. Belki de elde ettiğimiz şeyleri, görmezden geliyorduk. Hatta belki de çok mutluyduk ama nedense biz bu mutluluğu görmezden geliyorduk.
Evet belki de biz herşeyi görmezden geliyorduk. Biz galiba ilim olan “kendini bilmek”‘i yapamıyorduk. Belki de görmezden geliyorduk. Galiba biz bu dünyanın yalan olduğunu görmezden geliyorduk ve bu görmezden gelmelerle en büyük hatayı yapıyorduk.
01.02.2007
01:51
Barış AKDEMİR
“Hayata dönmem için en büyük adım. Yazmaya yeniden başladım…”
